Perła Paprocan w wersji … ultra 😅

Aby cokolwiek napisać o tym biegu, trzeba by było sięgnąć pamięcią do początku ubiegłego roku. Wspólnie z Markiem zawiązaliśmy na Facebooku grupę o wdzięcznej nazwie „Pierwsza Połówka” 😉 i zaprosiliśmy wszystkie chętne osoby, aby przez kilka tygodni stycznia, lutego i marca pobiegały w naszym wesołym towarzystwie, a potem zaliczyły swój pierwszy półmaraton na marcowej Perle Paprocan. Coś co miało być luźną zabawą przerodziło się w coś poważnego. W każdą niedzielę spotykaliśmy się w gronie przeszło dziesięciu osób i biegaliśmy różne dystanse czy to w biegu ciągłym czy to Galoway'em. 

I gdy wydawało się, że wszystko zmierza do finału, nastała era covidu. Zawody zostały odwołane, a nasza wesoła grupa, też w sumie się rozpadła 😢. Część osób zaliczyła połówki w czasie tych nielicznych półmaratonów, które się potem odbyły, ale pozostały jeszcze dziewczyny (Madzia, Hania, Marysia, Grażyna), które mimo pokonania tego dystansu podczas różnego rodzaju zabaw biegowych, nigdy nie zaliczyły go z oficjalnym pomiarem czasu. I takim mega mocnym składem, w sumie w gronie kilkunastu osób, spotkaliśmy się w Paprocanach, aby zawalczyć i pokonać swoje słabości na siedmiokilometrowych pętlach wokół jeziora, które w zależności od naszego wyboru dawały dystans od 7 km do maratonu.

Do Paprocan wybraliśmy się w kilka samochodów. Ale z samych dialogów, które do mnie dotarły, to chyba najweselej musiało być w aucie Hani. No bo jak określić fakt, gdy na kilka minut przed ósmą, otrzymujemy telefon Madzi z pytaniem, czy zawody faktycznie się odbędą, bo na miejscu zbiórki jest tylko ich samochód i żywego ducha. Okazało się, że dziewczyny jako miejsce docelowe wybrały jakiś parking leśny w Kobiórze 😂. Ale koniec końców do nas dotarły.

My w tym czasie spacerując po okolicach mola i miejsca startu podziwialiśmy piękny paprocański krajobraz … i zaznajamialiśmy Magdę z regulaminem, który jasno wskazywał, że na Perle jezioro obiegamy, a nie pokonujemy wpław czy na wodnym rowerku 😉.

I gdy tak powoli zbieraliśmy się w biurze zawodów, aby odebrać pakiety zauważyłem jeszcze przyjaciół z wodzisławskiej Formy czyli Agatę, Kasię i Kazika. Niestety Agatka nie zdążyła załapać się na pakiet i postanowiła tylko potowarzyszyć pozostałej dwójce. Ale wtedy zagrały cztery rzeczy jednocześnie : mój nieodparty urok osobisty, nieobecność z powodu ważnych obowiązków Adriany, życzliwe podejście pani z biura zawodów, no i oczywiście ….  unoszący się nad nami duch sportu. Agatka otrzymała pakiet Adriany. W sumie pierwsza litera imienia się zgadzała, a że obydwie dziewczyny są przesympatyczne, stąd jedna zastąpiła drugą, ku ich obopólnemu zadowoleniu. 

Ale potem już żarty na bok, a może to był dopiero początek tej wesołej rywalizacji, bo uczciwie trzeba napisać, że przez najbliższe parę godzin alejkami wokół jeziora Paprocany zawładnęła rekreacja w różnych odmianach.

Mimo, że nie było wspólnego startu, cała nasza kilkunastoosobowa ekipa wystartowała prawie równocześnie. Ale już na pierwszym okrążeniu różne tempo spowodowało, że podzieliliśmy się na małe grupki. Ja wystartowałem z pewnym małym zamierzeniem. Chciałem pokonać dystans maratonu biegnąc stałym, równym tempem i robiąc krótkie przerwy tylko podczas postoju w bufecie, który był usytuowany na zakończeniu każdej pętli. Osiągając w zamierzeniu taki dystans, liczyłem, o ile w ogóle jest to możliwe, ostatecznie sprawdzić co z moją kondycją po tym, gdy sześć tygodni temu zakończyłem swoje spotkanie z covidem.

I wtedy okazało się, że dla niektórych byłem za wolny, dla niektórych za szybki, a jeszcze dla niektórych rzuciłem się na zbyt długi dystans – w efekcie, gdy wszyscy znajomi pogrupowali się na trasie, ja zostałem … sam. Oczywiście, wyraz „sam” jest tu użyty w dużej przenośni. Pętla, jak już pisałem liczyła siedem kilometrów, a przez te kilka godzin biegało po niej tysiąc uczestników. Do tego mnóstwo innych biegaczy, którzy w te niedzielne przedpołudnie postanowili też sobie pobiegać, nierzadko w przeciwnym do naszego kierunku. A jeszcze niezliczona ilość rowerzystów, spacerowiczów, rodzin z dziećmi, osób wyprowadzających swoje pieski, wędkarzy, żeglarzy 😀. Śmiało można powiedzieć, że Paprocany stanowią swego rodzaju centrum rekreacyjne dla ogromnej rzeszy mieszkańców. I nie ma się temu co dziwić. Miejsce samo w sobie jest przeurocze, zadbane i wprost zachęcające do odwiedzin.

I trzeba jeszcze wspomnieć o pogodzie, która wyjątkowo nam sprzyjała. Zachmurzone niebo, tylko chwilami z przebijającym się słońcem, lekki wietrzyk, a i trasa, która nie była jakoś specjalnie trudna. Słowem, nic tylko biegać.

No to sobie pobiegłem. Zamieniałem po kilka słów z osobami, których mijałem na trasie, zrobiłem trochę zdjęć. W bufetach zaś odczytywałem komunikaty, które wysyłała nasza grupka z trasy biegu.

Muszę przyznać, że jestem pod ogromnym wrażeniem Waszych osiągnięć. Wodzisławska Forma przebiegła maraton, robiąc bardzo dobre życiówki Agatka ps. „Adriana” wygrała rywalizację wśród kobiet 👏. Irek zrobił 35 km. Ale to co zrobili inni - ręce same składają się do oklasków. Nie wystarczyły Wam połówki – pobiegliście 28 km pokonując na trasie wiele słabości, bólów i ograniczeń. Ogromnie się cieszę z Waszych dokonań i szczerze Wam gratuluję.

A ja no cóż. Podczas biegu na ostatniej, maratońskiej pętli, przypomniało mi się o mojej żelaznej zasadzie – nie biegam dwa razy tych samych zawodów na tym samym dystansie. Maraton na Perle już zdążyłem kiedyś zaliczyć, stąd moje ADHD podpowiedziało mi szaloną rzecz – nie zatrzymuj się na mecie, tylko leć dalej. I tak zrobiłem. Nawet niebiosa zauważyły, że mojej rozgrzanej głowie przyda się lekkie schłodzenie i tak jak dotychczas nie padało, tak teraz, na nadprogramowej pętli otrzymałem solidną porcję deszczu. Alejka się przerzedziła, uczestników było już zdecydowanie mniej, ale też bardziej trzeba było uważać pod nogi, bo fragmenty odcinków, które już wcześniej były błotniste teraz okazały się bardzo śliskie.

Ale wtedy, też odezwał się mój telefon. To Marek informował mnie, że pomimo, iż ukończył już swój bieg, wspólnie z Magdą poczekają na mnie na mecie. To była bardzo sympatyczna wiadomość, która wlała mi sporo otuchy na ostatnie kilometry. Jakoś nie uśmiechał mi się samotny powrót do domu, a tak i na mecie i w drodze powrotnej wiedziałem, że nie będę sam 😅.

Wbiegając na metę, już z daleka witał mnie głos spikera, który oznajmiał : „na metę wbiega szalony Jacek, który zaliczył 50 km czyli dystans, wobec którego pomiar czasu okazał się bezradny”. Oczywiście wyczułem w tym robotę Magdy i Marka 😂.  Ale znacie mnie, te wszystkie miejsca, czasy, życiówki i inne wynalazki jakoś mało mnie interesują. Koniec końców zaliczyli mi czas z maratonu.

Potem jeszcze pyszna grochówka, zdjęcia na ściance. Dobrze że robił je Marek, bo gdy Magda pokazała próbkę swego talentu, to wyszedłem trochę jak … kosmita 😂.

Moi drodzy biegowi Przyjaciele, ogromnie Wam dziękuję za możliwość spotkania w Paprocanach. Za te Wasze żarty i dobry humor, który Was nie opuszczał 👏😀.

I ogromnie też dziękuję Paniom z bufetu, które dbały, aby nigdy nie zabrakło na nim różnych specjałów.

I oczywiście do zobaczenia.

A na koniec nie byłbym sobą, gdybym nie pozdrowił wszystkich uczestników, odbywającego się w moim ukochanym Rybniku, Ultramaratonu  40 Rybnickich Rond. Też tam miałem lecieć, ale 70 kilometrów na asfalcie, to w aktualnej sytuacji zdrowotnej i kondycyjnej, jest poza moim zasięgiem.