Pół-Leśnik w Porąbce

 

Tydzień temu Salamandra Ultra Trail, która została zapamiętana ze względu na anormalne zimowe warunki, które znienacka wystąpiły po dwóch tygodniach ciepłej wiosennej pogody. Czy Wiosenny Leśnik rozgrywany w Porąbce, mógł być pod tym względem jeszcze bardziej wymagający ? Okazało się, że … tak.

Do startu w tym biegu zachęciłem Ewę i Darka. Opowiadałem im o fajnych, nietuzinkowych trasach, jakimś przekraczaniu rzeczki, pięknych widokach. W zamian obiecałem, że powalczę dla Ewy o „Zająca” przepiękną maskotkę wykonaną ręcznie przez fantastyczne Dziewczyny z "Przytulnej Pracowni" : Martę i Małgosię. Jest ona przyznawana ostatniemu zawodnikowi, który zmieścił się w limicie czasowym na dystansie Pół-Leśnika. W końcu jak się biegowo bawić, to się bawić 😅.

Nie przewidziałem tylko jednego … pogodowej klątwy Reclika 😱. Dojeżdżając do bazy zawodów w Porąbce towarzyszył nam deszczyk. Jednak na miejscu zamienił się on w rzęsistą ulewę. W oka mgnieniu, jeszcze nie wystartowaliśmy, a już byliśmy przemoczeni od stóp do głów.

Ostatnio mam szczęście spotykać przed zawodami Adriana. Tym razem dostrzegłem w Jego oczach lekki wyrzut w stylu „ilekroć cię w górach spotykam, to zawsze pogoda jest hardcorowa”, a werbalnie mi jeszcze dopowiedział „nawet przeglądam listy startowe wybierając zawody i patrzę czy cię nie ma, ale … ty jesteś wszędzie” 😉. I takie to sobie wesołe dyskusje toczyliśmy pod małym daszkiem tablicy ogłoszeniowej, usiłując schronić się przed deszczem.

Deszcz się wzmagał, Darek założył na siebie dwie peleryny, nam z Ewą było wszystko jedno, a już wzywali nas do dużej wiaty na boisku w Porąbce, gdzie organizator miał do przekazania kilka komunikatów technicznych. Wszystkie w zasadzie ograniczały się do jednego – na trasie jest dużo wody, uważajcie na siebie i w paru miejscach zwracajcie uwagę na strzałki, które kierować Was będą na poszczególne dystanse. Pozostałe słowa z lekka zagłuszała ulewa, silnie bębniąca w metalowy dach wiaty.

Nie był nam łatwo opuścić wiatę i udać się na start. Parę słów powodzenia wymienionych z Wojtkiem z Pędzących Żółwi, moim „kuzynem” Łukaszem, zdjęcia które nam jeszcze zrobił na pożegnanie mój biegowy idol ultra Leszek i cóż - 23 kilometry trasy przed nami.

Ewa zdążyła jeszcze się pożalić, że zapomniała „stuk puków”. Niestety do końca biegu nie doszedłem o co Jej chodziło, może o stuptuty ? A mnie naszła smutna refleksja, że obiecałem Ewie przebiegnięcie przez rzeczkę, a nie to, że ze względu na pogodę, my to rzeczką w zasadzie cały czas potruchtamy. Ale przecież jak mówią sami organizatorzy, Leśnik to "Boleśnik".

Napisanie, że nawierzchnia była wymagająca, to tak jakbym nic nie napisał. To były zawody gdzie w początkowej fazie deszcz lał z nieba, a nam przyszło biec po wodzie lub wodno-bagnistej mazi. Tu nikt nie wybierał jakiś lepszych fragmentów, bo w zasadzie po kilkuset metrach nasze buty i skarpety miały kolor błota. Ale dobry humor nas nie opuszczał – Adrian stwierdził, że skoro zawsze robię sobie z nim selfie na starcie, to może dla odmiany zrobimy sobie wspólne zdjęcie na trasie, Ewa też nad wyraz dzielnie radziła sobie z pokonywaniem błotnych wzniesień.

Jednak im wyżej w górę, warunki pogodowe zaczęły się zmieniać, bynajmniej nie na lepsze. Deszcz ustąpił opadom mokrego śniegu, zaczęła na nas opadać mgła i zaczął wiać porywisty, boczny wiatr.

Po minięciu Przełęczy Bukowskiej, nadszedł czas na podjęcie poważnej decyzji. Mogliśmy zrezygnować z pokonania trasy Pół-Leśnika na rzecz Speed-Leśnika i zaoszczędzić około 7 kilometrów. Ewa twardo zdecydowała – biegniemy dalej połówkę. Napiszę krótko – pełen szacunek 👏. I jak się potem okazało była to dobra decyzja. Dzięki temu spotkało nas kilka niespodzianek, których na pewno na Speedzie nie było.

Ciekawostką było przebiegnięcie obok dobrze utrzymanej XVIII-wiecznej Kaplicy Matki Bożej Śnieżnej. 

A potem dobrze i czytelnie oznakowaną trasą (wiem co piszę) pokonywaliśmy kolejne odcinki.

Aż tu nagle… Tego się w ogóle nie spodziewałem. Tydzień temu kończąc relację z Salamandry Ultra Trail żałowałem, że nie dane mi było spotkać żadnego zwierzątka, od którego powstała nazwa biegu. A tutaj w środku biegowej ścieżki, w tych anormalnych warunkach zapozowała mi salamandra jak się patrzy i wcale nie miała zamiaru uciekać. Odniosłem wręcz wrażenie, ze napawa się tymi paroma minutami sławy i zdjęciami, które ja i kilku innych biegaczy jej robimy 😉.

Ledwie minęliśmy nasze urocze zwierzątko, a przed nami jak spod ziemi wyrosło …, no właśnie co ? 😱

Bardzo strome, śliskie, gliniste podejście, które przyszło nam pokonać z nosem pochylonym prawie przy ziemi. Wchodząc na nie widzieliśmy niewielkie wypłaszczenie i liczyliśmy, że to koniec naszej udręki, ale zaraz potem witało nas jeszcze bardziej strome wzniesienie. A na samym szczycie tego czegoś czekał znany biegowy fotografik Paweł Zając "ultraZajonc", który nam nieborakom robił zdjęcia, gdy próbujemy wdrapać się na samą górę. Miałem okazję poznać go osobiście, zamienić z nim kilka słów i dowiedzieć się, że owe podejścia, to nic innego jak „kiepki ojca dyrektora biegu – Michała”. Oj jak ja wtedy ciepło wspominałem go w swoich myślach 😉.

Coraz wyżej i dalej. Śniegu też coraz więcej, a to znak, że zbliżamy się do półmetku naszego dystansu i czeka nas spotkanie z bufetem i sympatyczną obsługą z „Bieganie i góry to stan umysłu" czyli Katarzyną, Elżbietą, Leszkiem i ich mega energetyczną ekipą. Człowiek zmoczony, zziębnięty i głodny, ale spotykając takich ludzi od razu wstępuje w nas dodatkowa energia. Nie było tym razem dzwonka, ale było „dzyń, dzyń, dzyń, dzyń” 😉 (wiemy o co chodzi), był sporządzony na miejscu (na bazie mojej herbaty i bufetowych zasobów) niepowtarzalny napój dla biegowych koneserów (i na tym poprzestańmy 😋). Słowem było tak fajnie, że Kasia w ostatnim momencie przypomniała sobie, że zapomniała odnotować mój numer startowy, jako biegacza który dotarł do bufetu. Nic się nie stało, zawsze przecież, jako dowód, są zdjęcia Leszka 👍.

Po opuszczeniu bufetu, wbiegliśmy na ostatni fragment trasy. Już w typowo zimowym krajobrazie, przyszło nam mozolnie wspinać się na szczyt Kiczery. Było mega ślisko i grząsko. Ewa dwukrotnie zapoznała się z nawierzchnią, ale bez jakiegokolwiek grymasu biegła dalej.

Po minięciu szczytu czekała nas już tylko droga w dół. Warunki powolutku się poprawiały. Opady ustały i nawet można było widzieć sąsiednie górki.

I wreszcie ostatni asfaltowy odcinek. Radośnie mijaliśmy domostwa i biegliśmy w kierunku boiska i mety … tak mi się przynajmniej wydawało. Z tego biegowego letargu wybudził mnie głos jednego z mieszkańców, obserwujących bieg w oknie domu. „A pan to dokąd biegnie? Bo jeżeli na metę to raczej w niewłaściwym kierunku” 😉😅. Co to jest dla mnie 100 metrów, bo tylko tyle straciłem. Szybka nawrotka i bieg do mety. A tam już czekał Darek i organizatorzy z medalem. I tylko dlaczego dopiero wtedy pogoda zaczęła się poprawiać ?

Zdjęcia na ściance to nieodłączny element każdego biegu, więc i my trochę pocelebrowaliśmy ten punkt, jednak nie na tyle długo, aby nie udać się do bufetu i skosztować pysznej zapiekanki. A że mnie ciągle mało, to potem jeszcze w samochodzie zajadaliśmy się specjałami przygotowanymi przez Ewę 😋.

Ewa i Darek, bardzo dziękuję za przyjęcie zaproszenia i wzięcie udziału w tej przygodzie, która zwie się Leśnikiem. Wam i wszystkim innym zawodnikom gratuluję ukończenia biegu, pomimo tak ekstremalnych warunków 👏. Była to jedna, wielka lekcja naszych charakterów i co najważniejsze – zdaliśmy ją. Ewa dziękuję, że dotrzymywałaś mi towarzystwa od startu do mety, dzielnie walczyłaś z tą błotną trasą i paskudną pogodą … i to nawet przy braku „stuk puków” 😉. Dziękuję także wszystkim organizatorom i wolontariuszom, którzy wnieśli swoją większą lub mniejszą cegiełkę, aby ta impreza się udała 👏👏👏.

Żegnałem Porąbkę z uczuciem niedosytu, tak się starałem, tak „koneserowałem” z Ewą każdy kilometr trasy, a mimo to wyprzedziliśmy kilku zawodników i biegowa maskotka nie wpadła w nasze ręce. Ale może zadziała prawo serii. Salamandrę ujrzałem na tym biegu, to jakąś maskotkę może zdobędę w kolejnym moim starcie. W każdym razie uprzedzam wszystkich górskich biegaczy. Przez najbliższe dwa miesiące startuję na nizinach. Tak więc szalejcie w górach do woli. Niech Wam wtedy zawsze świeci słońce, podziwiajcie widoki, bo Reclika z jego hardcorową pogodą nie będzie 😉.

W relacji wykorzystałem własne zdjęcia oraz zdjęcia autorstwa Ewy i Dariusza Czyrnków.